Thuiskomst in Athene

Laat in de ochtend zagen wij Athene aan de horizon. Toen we aan wal voeren sprong ik van het schip en ging meteen op zoek naar mijn vader in de menigte. De mensen keken allemaal verbaast toen ze mij zagen. Ik vroeg mij af waarom. Ik draaide mij om en keek naar mijn bamanning en het schip. het duurde even voordat het tot mij doordrong dat ik de zeilen van mijn schip niet had veranderd in de witte zeilen, die ik mijn vader beloofd had. Ik bedacht mij dat ik snel mijn vader moest zoeken. Toen ik in zijn paleis aankwam waren de bedienden aan het huilen. De koksknecht kwam naar mij toe en vertelde mij dat mijn vader van de hoge kust is gesprongen nadat hij de zwarte zeilen had gezien.

Toen ik na hard rennen bij de hoge kust aan was gekomen zag ik de schoenen van mijn vader liggen. ik keek over de rand van de kust. Op de grote stenen aan de onderkant van de hoge kust lag het lichaam van mijn vader. Ik klom naar beneden en zocht naar een hartslag, maar die was er niet. Door mij heeft mijn vader zelfmoord gepleegd, en voor wat. Alleen omdat ik vanwege mijn verdriet de zeilen ben vergeten te veranderen in witte.
Zo komt er dus een droevig einde aan mijn reis.